Heer Venkel.
Een lange tijd lag er een petje op de grond op de route die ik dagelijks neem met te honden. Het petje lag niet echt lekker, vandaar dat ik er tot op heden geen foto van had genomen.
Hij was te plat en leek alsof hij net iemands hoofd was afgewaaid. Het miste de poëzie. Hij was een vreemde en wist zich nog niet goed te verzoenen met het landschap waarin hij gevallen was.
Ik dacht, ik laat hem eerst even acclimatiseren voordat ik een foto van ‘m maak. Anders voelde het niet goed aan. De stof op de pet was nog te nieuw, de aarde was nog niet ingewerkt in het stiksel.
Dus even laten rijpen dacht ik.
En Nu!!! Wat is hier gebeurt. Ik loop vandaag langs de vertrouwde plek en verwacht “mijn” pet al een wat verweerde look heeft. Blijkt opeens dat iemand, wellicht de eigenaar, hem heeft opgepakt en op een wilde venkel heeft neergezet.
Er is hier dus nog iemand geweest, heeft de pet opgemerkt, opgepakt en zijn plek verhoogt. Het is een beetje het gevoel van de dwergen van Sneeuwwitje die opeens beseffen dat er iemand van hun bordje gegeten heeft terwijl ze weg waren.
De persoon zelf is afwezig, maar de sporen zijn nog zichtbaar. En het is alsof de venkel zelf de pet heeft opgeraapt en opgezet. de wilde venkel is beschaaft geworden. Heer Venkel heeft zich omgetoverd tot een persona. Een stille wachter die de wereld door zich heen laat blazen.
